قضیه ی عشق آدمای امروزی اینه که

عاشق میشوند در عشقشون شکست میخورند و

وقتی شکست خوردند تنها میشند و در ی گوشه ی تاریک شروع به گریه میکنن

تو اون لحظه ی سخت و سنگین یکی تنهایشون رو میشکنه،اشکشون رو پاک میکنه و اونا رو از تاریکی بیرون میاره

اون کسی نیست به جز خدا

این آدما وقتی حالشون بهتر شد رو به خدا مکنند و میگن:

خدایا کی کسی دیگر را میفرستی که عاشقش بشم

آره یعنی تمام این عشق رو نادیده میگیرن و فراموش میکنن

پس لیاقتشون همون عشق های 2 ساعتست.

.

خدایا این آدما رو ببخش ابلهند دیگه چیکارشون میشه کرد

(آیا تو هم جزء ابله ها هستی؟

دارم میام ببینمت با این لباس ارتشی موهام تراشیده شدن ازم خجالت نکشی دارم میام ببینمت با این لباس ارتشی
روزای سختمون گذشت دو ساله این روزو میخوام  تو تک تک ثانیه هام بوی تو میده لحظه هام
موهام تراشیده شدن ازم خجالت نکشی  دارم میام ببینمت با این لباس ارتشی
چقدر شلوغه خونتون اون کیه می خنده باهات  چرا اسمت و میگه چه نسبتی داره باهات
اون کیه دست دادی باهاش حرف منو بهش نزن چقدر عوض شدی گلم راستی چقدر میاید بهم
دو ساله هرچی شعر میگم رو پاکت سیگارمه  تور سفید رو سرت حکم طناب دارمه
الهی خوشبختت کنه اونکه رو بخت من نشست اصلا مهم نیس واسه تو منو به زیر پاش شکست

«صوفی در پیشگاه حق به تسلیم و رضا می ایستد که: من راضی به رضای توام و بدون آنکه هیچ گونه توقعّی داشته باشم از روی محبت به تو عشق می ورزم و در اندیشه پاداشی نیستم. برهمین اساس است که عشق صوفیان نسبت به خدا بدون انتظار و چشم داشت و برکنار از ترس و وحشت است که صوفی خواست و تمنّایی ندارد و قهر و جفای او را همان اندازه می پسندد که وفایش را، معدودی از صوفیان در طریق عشق و دوستی به مرحله ای رسیده اند که در معشوق (حق) فنا شده اند و مولانا در حقشان فرموده است:

^[۲۰]

«عشق نتیجه محبت حق است و محبت صفت حق، اما در حقیقت محبت صفت ارادت حق است که از صفات ذات می باشد. چون عشق به عام تعلق گیرد، آن را ارادت گویند، و آفرینش موجودات نتیجه آن ارادت است. چون به خاص تعلق گیرد، آن را رحمت گویند، چون به اخص تعلق گیرد، آن را نعمت گویند و این نعمت ویژه انسان است و مرتبه تمامی نعمت منعم». ^[۲۱]